Το συγκεκριμένο έργο αφορά σε ένα τυπικό διαμέρισμα πολυκατοικίας της δεκαετίας του ’60, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Στη μελέτη αυτή, έγιναν οι ελάχιστες δυνατές καθαιρέσεις, ώστε να μην αλλάξουν θέση οι κύριοι χώροι και να ενοποιηθεί η ζώνη διημέρευσης κατά μήκος του διαμερίσματος. Με αυτόν τον τρόπο, επιτυγχάνεται μια φωτεινή ζώνη διημέρευσης, που την καθιστά ευάερη και ευήλια καθόλη τη διάρκεια της ημέρας. Οι υπόλοιποι χώροι, των δωματίων και του λουτρού, παραμένουν στη δεύτερη επιμήκη ζώνη που σχηματίζεται.

Ο σχεδιασμός των επίπλων έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην οριοθέτηση τόσο των λειτουργιών όσο και στην ενοποίηση των χώρων σαλονιού, τραπεζαρίας και κουζίνας, λειτουργώντας κι ως φίλτρο όπου χρειάζεται. Βασική προϋπόθεση στο σχεδιασμό ήταν μια μινιμαλιστική προσέγγιση των χώρων, ώστε να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον ηρεμίας για το χρήστη, μέσα από καθαρές και λιτές φόρμες. Η επιλογή του συνδυασμού του λευκού χρώματος με το δρυ, σε συνδυασμό με τη σχεδιαστική προσέγγιση των επίπλων, όπου ο δρυς έρχεται να χρησιμοποιηθεί ως σκελετός  που συγκρατεί λευκούς όγκους, αποδίδει μια ενιαία αντιμετώπιση σχεδιασμού και μια θερμή ατμόσφαιρα στην κατοικία, που ενισχύεται με το ξύλινο δάπεδο.

Σχετικά με το παιδικό υπνοδωμάτιο, η πρόταση αφορά σε ένα δωμάτιο για δύο παιδιά, με μια παραλλαγή στην κατασκευή της κουκέτας, όπου η ζώνη ύπνου τοποθετείται στο κάτω τμήμα και στο επάνω δημιουργείται μια επιπλέον ζώνη παιχνιδιού, σε μορφή τούνελ. Ο σχεδιασμός της έχει προσεγγιστεί παιδοκεντρικά, ενισχύοντας την ανάπτυξη αδρών κινητικών δεξιοτήτων, το αίσθημα της ανακάλυψης, της περιπέτειας και της ιδιωτικότητας. Το έπιπλο του γραφείου σχεδιαστικά έχει προσεγγιστεί ως μια ενιαία φόρμα, όπου οι καρέκλες αποτελούν μέρος της και το παιδί μπαίνει σε μια διαδικασία παιχνιδιού προκειμένου να τις ανακαλύψει. Ο σχεδιασμός τους έχει γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν αποθηκευτικό χώρο στο κάθισμά τους. Οι τόνοι παραμένουν ζεστοί, προσπαθώντας να υπάρχει μια ενιαία αντιμετώπιση με το υπόλοιπο διαμέρισμα.